Taddella-tiedellie taddella-tiedellie. Het loopt tegen vijven, dus tijd voor de mededelingen van de overheid. 's Morgens om half acht worden we er vaak door gewekt. Om de andere lantaarnpaal zitten bovenin een paar luidsprekers vastgebonden. En soms rijden er auto's rond, zoals vroeger André om de oliebollenactie van 't Overschotje aan te kondigen. Alleen werd hij gevolgd door een groepje schooljongens en niet door zeven scooters met achterop partijleden in groene overalls en met een rode vlag fier in de lucht.
Je zou trouwens verwachten dat alle actie in de stad tot stilstand kwam en dat de mensen zich rond de lantaarnpalen schaarden in afwachting van de wijze woorden die hun leiders met hen willen delen. Maar niets is minder waar: ze reageren erop als op muzak. Niet zo gek ook als je bedenkt dat een gemiddeld persoon hooguit acht minuten z'n aandacht kan houden bij een presentatie en dat in dit geval de toespraken soms wel een kwartier duren. En ja, wie weet, was het 'Uitzending gemist'.
Van alles schijnt aan den volke overgebracht te moeten worden. De berichten doen ons denken aan de 'Waterstanden' en de 'Mededelingen voor land- en tuinbouw' die vroeger rond half tien en half een op de Nederlandse radio werden voorgelezen. Grave-beneden-de-sluis-min-één en tips voor gewasbescherming. Hier in Hanoi schijnt het te gaan om alles van propaganda tot openingstijden van het consultatiebureau en van regels waar je je aan hebt te houden tot het memoreren van wapenfeiten, zoals het neerhalen van de B-52-bommenwerper, veertig jaar geleden. En wie weet ook wel de stand van het water in Hoan Kiem of wanneer de beste kikkers gevangen kunnen worden. Wel jammer dat we het niet verstaan; een voordeel is dat we er nu natuurlijk wel onze eigen invulling aan kunnen geven.
De mededelingen worden omlijst door muziek, nationalistische, zoals het volkslied, maar vooral opgewekt gezongen marsmuziek. Geen wonder dat de socialisten het hier langer volhouden dan bij ons, want al zong ik 'Morgenrood' en 'Op socialisten sluit de rijen' uit volle borst mee, je werd er niet echt vrolijk van. Er is er trouwens een die ik hier nu ook kan meezingen, dus ik vroeg aan Mike, mijn favoriet achter de balie van het hotel, wat het voor lied was. Hij begon te lachen en googelde wat. "A song for the workers," zei hij, een strijdlied dus.
Na de waterstanden begonnen bij ons vroeger ook de Arbeidsvitaminen! Taddella-tiedellie taddella-tiedellie.
Je zou trouwens verwachten dat alle actie in de stad tot stilstand kwam en dat de mensen zich rond de lantaarnpalen schaarden in afwachting van de wijze woorden die hun leiders met hen willen delen. Maar niets is minder waar: ze reageren erop als op muzak. Niet zo gek ook als je bedenkt dat een gemiddeld persoon hooguit acht minuten z'n aandacht kan houden bij een presentatie en dat in dit geval de toespraken soms wel een kwartier duren. En ja, wie weet, was het 'Uitzending gemist'.
Van alles schijnt aan den volke overgebracht te moeten worden. De berichten doen ons denken aan de 'Waterstanden' en de 'Mededelingen voor land- en tuinbouw' die vroeger rond half tien en half een op de Nederlandse radio werden voorgelezen. Grave-beneden-de-sluis-min-één en tips voor gewasbescherming. Hier in Hanoi schijnt het te gaan om alles van propaganda tot openingstijden van het consultatiebureau en van regels waar je je aan hebt te houden tot het memoreren van wapenfeiten, zoals het neerhalen van de B-52-bommenwerper, veertig jaar geleden. En wie weet ook wel de stand van het water in Hoan Kiem of wanneer de beste kikkers gevangen kunnen worden. Wel jammer dat we het niet verstaan; een voordeel is dat we er nu natuurlijk wel onze eigen invulling aan kunnen geven.
De mededelingen worden omlijst door muziek, nationalistische, zoals het volkslied, maar vooral opgewekt gezongen marsmuziek. Geen wonder dat de socialisten het hier langer volhouden dan bij ons, want al zong ik 'Morgenrood' en 'Op socialisten sluit de rijen' uit volle borst mee, je werd er niet echt vrolijk van. Er is er trouwens een die ik hier nu ook kan meezingen, dus ik vroeg aan Mike, mijn favoriet achter de balie van het hotel, wat het voor lied was. Hij begon te lachen en googelde wat. "A song for the workers," zei hij, een strijdlied dus.
Na de waterstanden begonnen bij ons vroeger ook de Arbeidsvitaminen! Taddella-tiedellie taddella-tiedellie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten