Klok

Je hebt biologische ouders en je hebt een biologische klok. De eersten kunnen van slag raken, maar de laatste zeker ook. Ooit was ik een week ziek, toen ik zes uren had overbrugd van west naar oost over de oceaan vliegend. Dat zou me niet weer gebeuren, dus in 2008 verzette ik de weken voor de reis naar Hanoi mijn biologische klok. 

Gedurende veertien dagen volgens een strak tijdschema steeds vroeger opstaan, daglichtlamp aan en steeds eerder naar bed. In Hanoi werd ik overigens toch wel ziek, maar dat kwam door een garnaal. Van de jetlag geen last.

Dinsdagochtend stond de wekker op half zes . Eigenlijk moest het vijf uur zijn, maar ik mocht 'uitslapen', want woensdag gaan we om half vijf uur op. Velen zullen het herkennen: als je je wekker hebt gezet word je vijf minuten voor hij afgaat vanzelf wakker. En als er iets spannends te gebeuren staat ook nog eens verschillende keren in de nacht.

Die nacht werd ik wakker en zag dat het 3.50 uur was: nota bene het tijdstip waarop we konden inchecken. En ook al hadden we afgesproken dat pas om 5.30 uur te doen, was mijn biologische wekker ongemerkt gezet. Ik kon niet meer slapen, dus tegen vijven stonden we op. Voor het inchecken was ook Eriks paspoortnummer nodig. Dat ook zijn wekker was gezet, bleek toen hij vrijwel meteen zijn telefoon opnam. Inchecken naar Frankfurt was het resultaat. Hanoi moest wahten tot de balie van Vietnam Airlines in Duitsland.....

Woensdag om half zes stond Erik Weekenstroo voor de deur om ons door de sneeuwbuien naar Schiphol te vervoeren. Donderdagnacht om half een, Nederlandse tijd, arriveerden we op Noi Bat. Het was daar half zeven in de ochtend, de dag begon, de stad was al ontwaakt. 

Ondanks een doorwaakte nacht achter een Vietnamees-Pools gezin dat de hele tocht op luide toon ruziede, voelden we ons zo fris, dat we eerst koffie dronken aan Hoan Kiem. Na een middagslaapje aten we met zijn vijven een lekkere Vietnamese maaltijd en om acht uur stapten we in bed. De volgende ochtend liep onze biologische klok weer op tijd.