Zaterdagochtend 29 december, ik zit op de stoep van het Waterpoppentheater en zie de stad om me heen voorbij leven. Alle kaartjes zijn uitverkocht. Niet zo erg, we hebben de voorstelling in 2008 al gezien.
Mijn hoofd is vol, ik kan alleen nog maar wat om me heen kijken. Door de straten lopend, is het alsof ik steeds weer op een andere plek ben en toch weer niet. De verschillen tussen de winkeltjes zijn minimaal en toch heel groot. Het verkeer blijft hetzelfde, het raast en toetert om me heen, brommertjes, taxi's, busjes. Tussendoor cyclo-rijders, bellend, mij verlokkend om in te stappen. Dat kan ik niet vanwege mijn plaatsvervangende schaamte, ik wil geen koelie.
Dus loop ik nog wat rond. Temidden van al die anderen. De spijkerbroekendragers zijn de toeristen, westerse en Aziatische, maar ze lijken de Vietnamezen niet te beïnvloeden. Die zijn sierlijker, eleganter gekleed. Wat trouwens ook wat makkelijker gaat, vanwege hun mooie figuur.
Af en toe denk ik: 'Dat is een mooi beeld voor een foto.' Maar even zo vaak laat ik mijn toestel in de tas. De indrukken zitten in mijn hoofd. De albums van 2008 zijn een zekerheid als mijn geheugen me in de steek gaat laten.
Het is veel van hetzelfde, het is exotisch, het is commercie, het is een manier van leven en in leven blijven. Het is genoeg. Ik trek mij terug.
In weer een ander café drinken we nog wat, pastry erbij; twee nieuwe ervaringen.
P.S. Zondag 30 december gaan Eddie en ik op de valreep nog naar het Vietnamese Museum for Ethnology. Een schot in de roos. Wie zien nog weer een heel ander deel van Hanoi en ... In de tuin is een voorstelling van een Waterpoppentheater!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten