Zesjescultuur

Nederland scoort op overzichten van de OESO en andere instanties steeds lager als het gaat om de resultaten van basisschoolleerlingen voor taal en rekenen. Een van de oorzaken zou zijn dat jongeren tevreden zijn met een zesje en zich niet inzetten om een tien te halen.

We eten bij ons in de straat in een restaurant waar ze 'warm winterfood' hebben, lijkt ons wel toepasselijk bij 28 graden boven nul. Het smaakt voortreffelijk en de bediening doet ons denken aan vier jaar geleden: ook zo'n vrolijk hispeltje dat goed Engels spreekt. Ze is niet dezelfde, maar weet wel wie we bedoelen en vindt het een compliment.

Van de overkant waait steeds een flinke hasjwolk onze kant op. Het lijkt te komen uit twee jongerencafeetjes. Geregeld zitten een paar modern gekapte jongens (voorbeeld: een Vietnamese voetballer die in Japan speelt en begon met het bleken van zijn haar; het wordt dan een soort oranje kuif) te roken op de drempel. Erg druk is het er niet. Het hangen is universeel.

Het is nog geen bedtijd, dus lopen we nog een rondje langs wat winkelhalletjes. Ja, eigenlijk zijn de meeste winkels niet meer dan een ruimte van zo'n twee-drie meter breed en een wisselend aantal meters diep, soms anderhalf, soms zeven. Langs de wanden hangt en staat de koopwaar en als er ruimte is, in het midden nog een tafel met spullen. 's Nachts schuift men de waren aan de kant, stalt het brommertje in de ruimte, er gaat een groot rolluik dicht aan de voorzijde en de matrasjes komen tevoorschijn. De slaapkamer is klaar tot de volgende ochtend vroeg, als de regering weer handel toestaat.

In deze straatjes, iets verder van het toeristische centrum, is er minder eenvormigheid, minder snelle waar, lijkt het wel. Op de drempel van een winkel zit een man naar de tv te kijken. Zijn vrouw is binnen bezig de pashmireshawls en zijden kussenovertrekken te rangschikken. We kijken binnen en kunnen het niet laten om een paar heel mooie te kopen. Ik weet zelfs een beetje af te dingen, omdat ik er meer dan één koop. Moet van Kim; ze vindt toch al dat we worden afgezet. Alle aankopen worden zorgvuldig ingepakt in cellofaan en van informatie voorzien.

Dan vraagt de mevrouw waar we vandaan komen: "Ha Lan!" Ze raakt helemaal opgewonden en vertelt in gebrekkig Engels dat haar zoon in Finland studeert. Naast onze deur! Haar man wordt er bijgehaald en vol ouderlijke trots laten ze ons de papieren zien die horen bij de studie Economie van hun oudste (19). Slechts honderd van de driehonderd gegadigden zijn toegelaten. Finland betaalt de studie. Op het belangrijkste papier, dat waarmee hij toegang kreeg, staan de resultaten van het examen Engels dat hij moest doen. Voor de vijf onderdelen (luisteren, spreken enz.) haalde hij een 6 of 6,5. Ongetwijfeld door flink veel studie  en met steun van zijn hardwerkende ouders. De tweede zoon, nu 15, zal hem hopelijk volgen. Aan de stimulans en de trots van de ouders zal het niet liggen. Een 'zessen'cultuur waar zij terecht heel blij mee zijn.