Grote gebouwen

Overheidsgebouwen, kantoren, scholen, zijn makkelijk te herkennen: ze hebben de voor ons van Rumperyd bekende kleuren: geel, hier en daar wat wit, en een rood dak. Er zijn er veel van, ze zijn kolossaal, hebben vaak een grote muur eromheen en lijken neergezet door een en dezelfde architect. Ze geven je het gevoel dat ze er altijd zijn geweest. Er hangen meestal grote rode banieren en vlaggen omheen met teksten die we niet begrijpen. Zo hier dan daar worden die nu vervangen door lichtreclames.

Op diverse plaatsen vind je grote markthallen, heel oude, donker en vies. We waren er de enige toeristen. Maar ook nieuwere, versierd met immense monumenten voor de arbeiders. Nu zie je ook echte shopping malls. In nieuwe wijken alleen voor de heel rijken, elders één helemaal af, maar volkomen leeg. Ook in zo'n nieuwe, Hang Da Galleria, zijn we nieuwsgierig een kijkje gaan nemen. Nieuw was dat er een grote parkeergarage onder was gebouwd, dus niets geen brommertjes meer op de stoep, en grote uitnodigende reclameborden op de gevel. Oud was de indeling: we dachten in een soort Bijenkorf te komen, bleek het een zelfde markthal te zijn als de oude, alleen de gangetjes waren wat breder en ze waren wat frisser. Veel rolluiken dicht: geen huurders te vinden.

Er wordt ongelooflijk veel nieuw gebouwd rond Hanoi. De stad annexeert daarom steeds meer kleine gemeentes. Niet alleen die gemeentes verdwijnen daardoor, maar vooral ook de rijstvelden en groenteakkers van de inwoners. 

Ho Chi Minh zorgde goed voor de bevolking. Anders dan in andere communistische landen kregen de mensen eigen bezit: een stuk grond waardoor zij in hun eigen levensonderhoud konden voorzien. Dat bepaalde de indeling van het land (lintdorpen als in de veenkoloniën) en de handel: dagelijks trokken boeren van heinde en verre met de opbrengst van hun landje naar de markten.

Nu verrijzen overal grote industrieën, worden snelwegen aangelegd en wooncomplexen gebouwd. Een deel van die grote flatgebouwen is bestemd voor ex-pats en rijke Vietnamezen. Ze wonen er in een soort resorts. Het gros van de Bijlmermeren die we hier zien groeien is echter bedoeld voor de mensen die hun land moeten afstaan. Ze krijgen een huis ervoor terug, in een woonkazerne, zo groot als zij en wij ons niet konden voorstellen. Misschien ook nog een brommertje bij de onteigening. Maar hun inkomsten zijn verdwenen, op een balkon verbouw je geen groenten voor de markt.